مدینه

Arab : بصورت مفرد با تلفظ آرب به معنای رب آغازین؛ اولی ؛ آخری ؛ ازلی و ابدی . و به شکل جمع با تلفظ آراب به معنای رب های آغازین؛ اولین و آخرین ؛ ازلی و ابدی .
این احتمال شاید قریب به یقین و یا نزدیک به حقیقت باشد که قوم عرب ( یا حد اقل بزرگان این قوم از قبیل سران قبایل و حکیمان و عارفان و شاعران و ادیبان و هنرمندان ) قبل از میلاد پیامبر و ظهور و پیدایش دین اسلام، خودرا را بصورت مفرد رب و به شکل جمع رب های آغازین می پنداشته و بطور جدی به آن پنداشت واهی باور داشته اند. پیامبر اسلام بر علیه این باور اشتباه و این پنداشت واهی قیام می کند و با بیان آیات مربوط به پیمان یا عهد و بزم و روز الست ( جشن قبل از آغاز سفر نزولی صعودی ) بطور پنهانی و غیر مستقیم آنان را مورد خطاب قرار می دهد و می پرسد : مگر رب العالمین در طی آن بزم فرزندان آدم را از ذریه یا صلب او ( منجمله من و شما ) را بیرون نکشید و از آنها اقرار نگرفت که آیا من رب شما هستم یا نه ؟ و مگر آنان و منجمله من و شما یک دل و همصدا پاسخ ندادیم ؛ بله تو رب ما هستی . بنابراین به شما توصیه می کنم که از این باور پنداشتی دست بر دارید و این گمراهه روی را خاتمه دهید و به روی صراط مستقیم یا به راه راست برگردید و از این به بعد دیگر ادعا ننمایید که شما رب هستید و بدانید و آگاه باشید که فقط الله رب من و تو و همه ما و رب العالمین و خالق سماوات سبع و الارض است و نه من و شما.
نام خدا در زبان قوم عرب رب بوده است و کلمات عبری رابی و ربی به معنای معلم و آموزگار ریشه در رب اعراب دارند و نه بر عکس . نام خدا به زبان عبری به شکل یاهوَه و یا یَهوَه با اطلاق لقب آقا یا سرور بوده است و کلمات اله و اِلی در زبان اقوام آرامی منجمله مریم و یوسف و ایسا و آبا و اجدادشان دو نام برای آفریدگار کائنات بوده است. کلمه الله بعدا از ترکیب و پیوند حرف تعریف و تعَیُن اَل در زبان عربی و اله آرامی ساخته شده است . در همین زمینه محوری و اصلی و مرکزی ترین آیه قرآن یعنی آیه توحید و شهادت به شکل . . . . لا اله الا الله. . . . به معنای؛ خدای دیگری غیر از خدا وجود ندارد ، نبوده است بلکه معنای این آیه در اصل و ریشه یعنی از دیدگاه و در زبان خود پیامبر اسلام به شکل زیر بوده است : نه اله بلکه الله.
منظور پیامبر اسلام از بیان این آیه این بوده است که مسلمانان از آن به بعد بطور واحد برای نامگذاری رب العالمین و خالق سماوات سبع و الارض دیگر از کلمه آرامی اله استفاده نکنند بلکه از واژه عربی الله تا به تدریج عام و جهانی شود.
هو نام خدای پدر در زبان و فرهنگ قوم فارسی زبان ایلام ( Elam : با تلفظ اِل یا ایل آم یا عام ) مخترع یکی از خطوط سه گانه میخی و مقر فرمانروایی زمینی وی در پانتئون ها یا مجامع خدایان در شهر های باستانی شوش و اشان بوده است. قوم اکّد ( اک کد به زبان قوم سومر به معنای کوتاه قد ) وارث فرهنگ و تمدن قوم سومر و بخشی از فرهنگ قوم ایلام و بنیانگذار اولین امپراتوری روی کره زمین حدود چهار هزار و دویست پنجاه سال پیش ، واژه هو را اقتباس و پیشوند یا را به آن می افزاید و آنرا به یاهو تبدیل می کند که بعدا در زبان عبری به شکل های یاهوَه و یَهوَه در می آید. هوم گیاه جوانی بخش و بازدارنده حرکت زمان که پادشاه سومر بنام گیلگامیش پس از مرگ دوست اش ، در پی یافتن آن دل به دریا می زند، ریشه در هوَم قوم ایلام داشته است که دارای دو معنا بوده است ؛ یکی از زبان خود هو به معنای من هو هستم و دیگری از زبان پیرو هو به معنای هوِ من یا خدای من . گیاه هوم موبدان و موبدانان ( باریک دانان یا نکته سنجان ) پیرو آئین زرتشت هم ریشه در آن دارد. اَهو پارسی به معنای هو اولی و ازلی و ابدی ریشه خود را در هو خدای پدر قوم فارسی زبان ایلام ( عیلام ) داشته و لذا از آسمان به دامن و دست زرتشت نیافتاده است.
اهو را مَزِدا : در اصل و ریشه به معنای زیر بوده است : هو اولیه و آغازین و ازلی و ابدی را پاک نکن ؛ آنرا از یاد نبر بلکه همیشه اورا بخاطر داشته باش.
اوستا هم در اصل و ریشه یعنی قبل از میلاد زرتشت به شکل هوسِتا بوده و دارای دو معنا ؛ یکی خبری به معنای ستاینده هو و دیگر امری به معنای هو را ستایش کن.
قُل هوَّ اللهُ اَحَد : اولین آیه سوره معروف ۱۱۲ که بفرموده پیامبر اسلام هر مسلمان که در طول روز سه بار آنرا بخواند انگار کل محتوای قرآن یعنی کل معرفت وحیانی را از بهر یا حفظ کرده است، به معنای بگو او احد و واحد است، نبوده است بلکه این آیه از طرف پیامبر اسلام خطاب به نمایندگان اقوام مختلف بخصوص اقوام یهود و عرب و عجم در جهت رفع اختلافات و نزاع ها و دعوا های کودکانه آنان بر سر الفاظ و آرامش خاطر آنان و به معنای زیر بوده است :
بگوئید که الله و هو هم معنا یا یکی اند و در زبان بعضی اقوام به یک موجود واحد و احد اطلاق می شده و می شود.
ای انسان آئینی و دینی دست بر دار ، زمین بگذار، رها کن ، بگذر از این سد و مانع عظیم باز دارنده یعنی آئین یکتا پرستی/ زیرا که نبوده و نمی باشد چیز دیگری غیر از فرزند راستین و وارث بر حق و ادامه دهنده راه و کمال نهائی جمیع آئین های بت پرستی/ گر نمی توانی ترک کنی این عادت یا اعتیاد کهنه و دیرنه را به تنهایی/ به آن تن در ده شبانه روز تا می توانی در چاردیواری کوخ گلی خویش که داری و از آن برخورداری / اما به مرام و طریق و سنت و رسم و روش قدیمی ضحاک مار بر دوش / نکن آنرا همه جانبه بر دیگران و همگان تحمیل بطور اجباری/ مپندار و نگیر و نیانگار آن طنین را به شوخی و بازی/ یعنی پژواک صدای نازنین شعار زن و زندگی و آزادی/ در گوشین سر و دل نگران حاجیان پس کوچه ها و خیابان و خورده بازاری / در پایان یک پند کودکانه به شیوخ خوب وان اینکه دست بردارند از این همه مردم آزاری/ تا که انشاء الله شاید باشد الله از دست و زبان دنیوی شان در آخرت و قیامت خشنود و راضی/ تاکه رب العالمین یا خالق سماوات سبع و الارض نکند حرام بلکه شیر مادر را در زبان و کام و طبع شان حلال / حافظا به ملازمان سلطان مطلق کی رساند این سفارش را خدایا / تاکه بابت روئیت جمال و جلال بی مثال ش نراند زدرگاه این کبوتران آزادی و طوطیان شکر خا را/ جان معنا عشق ست و زندگی و لذت و شادی و بازی و آزادی/ نیست دیگر هنگامه ستم بر زن و مرد و ادامه بردگی و طاعت و بندگی به ولی و والی / گیانا بهر دریافت و فهم و درک این معنا بی درنگ آماده شو خروشان/ شو خطر کن جان معنا را بجوی ز کام گربه کان و روبه هان و شی رکان/ سیاست حجاب و جدایی زن و مرد زهمدیگر از دوران کودکی تا پیروی و کهولت و فرسودگی و مرگ و مردن/ ندارند ریشه در حکمت و امر و کلام و کار و هنر خداوند / الا یعنی مگر یا بلکه در وسوسه های ابلیس و شیطان و یا اهریمن/ شیخ بزرگوار و پاکزاد و نیک نام سعدی بگفتا روزی / خر ایسا را گر به مکه یا مِکّا برند و چون باز آرند باز همان خر سا / من امروز گویم که خوشا به سعادت آن خر که ایسا بسوی معبد اورشلیم لحظاتی گذرا بر پشت آن سوار بود/ کز لحاظ هوش و زکاوت و بیداری بسی زین شیوخ بشری بر تر و هوشیار و بیدار تر بود/ زیرا به دروازه معبد که رسید ایستاد آنجا و نرفت درون آن پشت سر و به پیروی از ایسا / شاید می دانسته که گر چنیین کند آنگاه شود اغفال و خورد گول شیطان مانند ایسا/
در پایان یک سوال کودکانه خدمت موئمنین و آن اینکه آیا در احداث این همه معابد یا عبادت گاه های ریز و درشت که در طول تاریخ تاکنون روی کره زمین ساخته شده اند، انگشتان مبارک یک رهبر و پیشوا و مرجع تقلید آئینی و دینی و یک فرمانروا و حکمران خاکی و زخمی شده اند ؟

الف - Mo hamm ad با تلفظ مو همّ آد یعنی من هم آد هستم یا به قوم عاد تعلق دارم.
ب - Mo ham mad با تلفظ مو هم ماد یعنی من هم ماد هستم یا به قوم ماد تعلق دارم.
بهر حال این نام یعنی محمّد در اوایل پیدایش خود در زبان قوم عرب ( در اصل : آراب بصورت جمع و آرب به شکل مفرد : Arab ) و در سرزمین حجاز به معنای ستوده شده نبوده است بلکه نشانه تعلق داشتن به قوم عاد یا ماد. بهنگام ورود دین اسلام به ایران هم خیل وسیعی از پیروان آئین یا دین زرتشت از طرف شرق بسوی هندوستان مهاجرت کرده و در آنجا ساکن شده که به پارسیان هند معروف اند .

زهرا امام حسن امام سجاد امام باقر و امام صادق علیهم السلام می باشد و مشاهد مشرفه بسیار از صدر اسلام دارد

ولی باید دانست که هر دو نام بالا یک معنا میدهند و آن �خاک مادان� یا �سرزمین مادها� است زیرا ساخته شده اند از ها یا آ یا اَ یا هاک به معنای خاک earth ومدانه یا مادی یا ماتانا که همان مادها یا مادان باشد ( *همدان=ها مدان ، آمادی =آ مادی ، اَمَدانه=اَ مدانه ، هاکاماتانا = هاک ماتانا ) .
مدن یا مدانه یا مادی سپس ریشه واژگان مدنی و مدینه و تمدن و مدنیت شدند از آنرو که همدان یا �شهر/پایتخت مادها� یک شهر باشکوه و نمونه عالی شهرنشینی بود.
*پیرس: Persian - Pahlavi Words in the Holy Quran by Prof. M. S. Tajar