سامورایی

سامورایی یا سامورای ( به ژاپنی: 侍 ) نجیب زادگان نظامی و افسر کاست در قرون وسطی و عصر جدید نخستین ژاپن بودند. در ژاپن، به آنان همیشه بوشی ( به ژاپنی: 武士 ) یا بوکه ( به ژاپنی: 武家 ) گفته می شود. در اواخر قرن دوازدهم، اصطلاح سامورایی به طور مترادف بوشی به کار می رفت و در ارتباط با جنگاوران رده های میانی و عالی استفاده می شد. البته که بوشی، به سامورایی سواره نظام کماندار گفته می شود. سامورایی ها همیشه به یک طایفه یا ارباب مشخص وابسته بودند. این افراد پیرو مجموعه ضوابطی بودند که بعدها بوشیدو نامیده شد. گرچه تعداد سامورایی ها کمتر از ۱۰٪ جمعیت ژاپن بود، اما آموزه های آنان را همچنان می توان هم در زندگی روزمرهٔ مردم ژاپن و هم در هنرهای رزمی ژاپنی امروز مشاهده کرد.
ویلیام اسکات ویلسون، مترجم زبان ژاپنی معتقد است که: در زبان چینی، حرف 侍، در اصل فعلی است که معنای «ملازمت»، «ماندن» یا «یاری کردن» در سطوح عالی اجتماعی را می رساند، و ریشهٔ آن، اصطلاح ژاپنی سابورائو است. در هر دو کشور چین و ژاپن، این کلمات به «به ملازمان نجیب زادگان» اشاره دارد و تلفظ آن در زبان ژاپنی، به سامورایی تغییر شکل یافته است. بر اساس دیدگاه ویلسون، کلمهٔ سامورایی برای نخستین بار در اثر گزیده هایی از اشعار سلطنتی نخستین، اثر کوکین واکاشو ( ۹۰۵–۹۱۴ ) در اوایل سدهٔ دهم میلادی آورده شده است. [ ۱]
از اوایل قرن هشتم میلادی در ژاپن قانون خدمت سربازی وضع شد. به سربازان وظیفهٔ آموزش نظامی داده می شد و سپس کنترل امنیت مناطق برعهدهٔ این سربازان قرار می گرفت. از قرن دهم میلادی خاندان های کشاورزی که در مناطق مختلف ژاپن از نظر مالی قدرت داشتند، برای حفظ امنیت قلمروی خویش گروهی از سربازان ماهر به تیراندازی با کمان و اسب سواری را تشکیل دادند. این سربازان که در خدمت ارباب خود بودند، سامورایی خوانده می شدند.
طبقه اشراف در دوره ادو، امپراتور، درباریان، شوگون و دایمیوها را در بر می گرفت. باقی ماندهٔ غیر اشرافی جامعه ژاپن از چهار طبقه سامورایی ها، دهقانان، پیشه وران و بازرگانان تشکیل می شد. سامورایی ها بالاتر از سه طبقه دیگر به شمار می آمدند و همراه خانواده هایشان حدود ۱۰ تا ۹ درصد جمعیت کشور را تشکیل می دادند و از امتیازات اجتماعی و مقرری موروثی بهره مند بودند. در دوره ادو فقط آنان حق بستن شمشیر داشتند و مقرری خود را بیشتر به صورت کالا، یعنی برنج دریافت می کردند. بر اثر توفیق نظام ژاپن شوگون سالاری در استقرار قانون و نظم و حفظ آن پس از سال ها جنگ داخلی، در کشور اثری از جنگ و نبرد نبود و سامورایی ها به کارهای دیگر مانند شغل دیوانی یا معلمی مشغول بودند. سامورایی ها در بیشتر قسمت ها زمین های خود را به کلی از دست داده بودند و در داخل یا نزدیک به قلعه ارباب خود زندگی می کردند. به سبب اینکه خاندان های اربابی مجبور بودند مدتی از سال را در ادو ( توکیوی امروزی ) همراه با خدمهٔ خود اقامت کنند، فراهم کردن پول برای سامورایی ها جهت خرج کردن در ادو مسئله ای بسیار مهم بود. آنان مجبور بودند پول نقد را از طریق فروش برنج های مقرری خود با کارگزاران برنج به دست بیاورند. [ ۲]

سامورایی (مجموعه تلویزیونی). سامورایی ( انگلیسی: The Samurai ) یک مجموعه تلویزیونی داستانی تاریخی ژاپنی و برنامه تلویزیونی ساخته شده توسط سنکوشا پروداکشن در اوایل دهه ۱۹۶۰ است.

سامورایی (samurai)
(یا بوشی: به ژاپنی «خادم») اصطلاح ژاپنی برای طبقۀ جنگجویی که حدود ۷۰۰ سال نخبگان نظامی حاکم بر ژاپن بود. سامورایی ها ملازمان مسلّح دایمیو(زمین دار بزرگ) با وظایف و امتیازهای ویژه و مقررات سختِ شرافتی بودند. نظام سامورایی در ۱۸۶۹ لغو گردید و دولت سامورایی ها را بازنشسته کرد. از قرن ۱۶، افراد عادی اجازۀ حمل شمشیر نداشتند، در حالی که هر سامورایی حق آویختن دو شمشیر داشت و قشر بالاترِ سامورایی ها مجاز بودند سوار بر اسب بجنگند. حدود هشت درصد از جمعیت کشور به خانواده های سامورایی تعلق داشت. رکود مالی کشور، از حدود ۱۷۰۰، سامورایی ها را با مشکلات جدّی روبه رو ساخت و فروپاشی تدریجی سنت ها و امتیازهای آنان آغاز شد که سقوط حکومت شوگونی توکوگاوا در ۱۸۶۸، که خود سامورایی ها نیز در برانداختن آن سهم داشتند به این روند سرعت بخشید. در زمان امپراتور جدید میجی آنان از نقش خود معاف شدند و این امر به شورش هایی در میان سامورایی ها انجامید، که آخرین آن شورش ساتسومابا شرکت ۴۰هزار سامورایی بود (۱۸۷۷ـ۱۸۷۸). طبق نظام درجاتی که یوریتومو، نخستین شوگون، از ۱۱۸۰م وضع کرد سلحشوران سامورایی به کنین(سواره نظام یا واسال ها)، سامورایی های سوار، و سربازان پیاده تقسیم شدند. طی قرون بعد، آیین و مقررات رفتاری سامورایی ها معروف به بوشیدوپدید آمد. به رغم تأکید بر وفاداری، تغییر موضع یک سامورایی در نبرد امری غیرعادی نبود. رسم خودکشی فرد سامورایی پس از مرگ دایمیوی او، که هرگز اجباری نبود، در ۱۶۶۳ ممنوع شد. تویوتومی هید یوشی، جنگ سالار بزرگ، که ژاپن را پس از جنگ های داخلی قرن ۱۶ یکپارچه کرد، سامورایی ها را از پایگاه روستایی خود، که بسیاری از آنان در زمان صلح به کشاورزی مشغول بودند، جدا کرد و به سکونت در دژهای شهرها واداشت. او همچنین نظام مالیات بر زمین را بر اساس برنج وضع کرد که در نتیجۀ آن هر سامورایی مواجب خود را به صورت برنج، بر حسب درجه و پایگاه خود، دریافت می کرد. همۀ نیازهای خانوادۀ سامورایی از محل فروش برنج مازاد تأمین می شد، و هنگامی که قیمت برنج آهسته تر از بهای سایر کالاها بالا می رفت، سامورایی رفته رفته فقیرتر می شد. در دورۀ آرامش شوگونی توکوگاوا (۱۶۰۳ـ۱۸۶۷) نیز از غنایم جنگی برای افزایش منبع درآمد سامورایی ها خبری نبود. به جای آن، سامورایی ها وارد تشکیلات اداری شدند و اغلب آنان به تحصیل علم پرداختند. پس از بازگشت میجی، وضع خدمت وظیفۀ اجباری در ۱۸۷۲ به نقش نظامی آنان پایان داد و مواجب آن ها به اوراق قرضۀ دولتی در ۱۸۷۶ تبدیل شد. میاموتو موساشیاز قهرمانان کلاسیک سامورایی به شمار می رود.