ابگیر

آبگیر. آبگیر یا برکه[ ۱] یک پهنه آبی کوچک و پایدار بر روی زمین است که از تجمع آب در داخل یک فرورفتگی به صورت طبیعی یا مصنوعی ( آبگیر مصنوعی ) تشکیل شده است. آبگیر یا برکه کوچک تر از دریاچه است و هیچ معیار رسمی برای تمایز این دو وجود ندارد. اگر چه تعریف آبگیر به صورت پهنه آبی با مساحت کمتر از ۵ هکتار، عمق کمتر از ۵ متر ( ۱۶ فوت ) و پوشش گیاه آبزی کمتر از ۳۰ درصد به تشخیص و تمایز بوم شناسی برکه ها از دریاچه ها و تالاب ها کمک می کند. آبگیرها ممکن است بر اثر طیف گسترده ای از فرآیندهای طبیعی پدید آمده باشند، مثلاً بر روی دشت های سیلابی به صورت کانال های بریده شده رودخانه، توسط فرایندهای یخچالی، بر اثر تشکیل پوده زار، در تلماسه های ساحلی یا به سادگی می توانند چاله های منفرد جداشده باشند ( مانند دیگچال یا آبگیر بهاری ) یا به سادگی موج هایی طبیعی در زمین های زهکشی نشده باشند که توسط رواناب، آب های زیرزمینی، بارش یا هر سه مورد پر شده اند.
آبگیرها را می توان به چهار بخش یا لایه تقسیم کرد: پوشش گیاهی، آب آزاد، گل کف و لایه سطحی. اندازه و عمق برکه ها اغلب به نسبت زمان سال بسیار متفاوت است؛ بسیاری از برکه ها در اثر طغیان بهاری رودها ایجاد می شوند. آبگیرهای موجود در طبیعت ممکن است دارای آب شیرین یا آب لب شور باشند. آبگیرهای دارای آب شور با اتصال مستقیم به دریا برای حفظ شوری کامل، معمولاً به عنوان بخشی از محیط زیست دریایی در نظر گرفته می شوند. این پهنه های آبی از موجودات زنده موجود در آب شیرین یا شور پشتیبانی نمی کنند و آبگیر محسوب نمی شوند.
برکه ها معمولاً طبق تعریف، آب های کم عمق با فراوانی متفاوتی از گیاهان آبزی و جانوران هستند. عواملی مانند عمق، تغییرات فصلی سطح آب، شار مواد مغذی، مقدار نوری که به برکه ها می رسد، شکل، حضور پستانداران بزرگ، ترکیب هر گونه ماهی و شوری آب همه می توانند بر انواع جوامع گیاهی و جانوری موجود در آبگیر تأثیر بگذارند. شبکه های غذایی هم بر اساس جلبک های شناور آزاد و هم بر اساس گیاهان آبزی هستند. معمولاً مجموعه متنوعی از آبزیان با چند نمونه از جمله جلبک ها، حلزون ها، ماهی ها، سوسک ها، حشرات آبی، قورباغه ها، لاک پشت ها، سمورها و موش های آبی وجود دارد. شکارچیان برتر ممکن است شامل ماهی های بزرگ، حواصیل ها یا تمساح ها باشند. از آنجایی که ماهی ها شکارچی اصلی لارو دوزیستان هستند، در برکه هایی که هر سال خشک می شوند، در نتیجه کشتن ماهی های ساکن، پناهگاه مهمی برای پرورش دوزیستان فراهم می شود. آبگیرهایی که هر سال به طور کامل خشک می شوند اغلب به عنوان آبگیر بهاری شناخته می شوند. برخی از آبگیرها در اثر فعالیت حیوانات تولید می شوند، از جمله سوراخ های تمساح و برکه های سگ آبی، و این آبگیرها باعث افزایش تنوع چشم اندازها می شوند.