رئالیسم هیستریک ( انگلیسی: Hysterical realism ) [ ۱] اصطلاحی است که نخستین بار در سال ۲۰۰۰ توسط منتقد انگلیسی جیمز وود ابداع شد. این واژه به توصیف گونه ادبی می پردازد که از تضاد نثر طولانی، طرح داستانی دیوانه وار، و شخصیت های شیدا در برابر بررسی موشکافانه از پدیده های واقعی احتماعی تشکیل می شود. این گونه ادبی به نوعی «ماکسیمالیسم» شناخته می شود.
وود این اصطلاح را نخستین بار در مقاله ای که در هفته نامه نیو ریپابلیک بر دندان های سپید زادی اسمیت نوشته شده بود به کار برد. [ ۲] قصد او از به کاربردن این اصطلاح کوچک شمردن رمان نویسان معاصر بود که رمان های بزرگ و جاه طلبانه شان «راجع به هزاران چیز می داند ولی حتی یک انسان را هم نمی شناسد. »
او این گونه ادبی را بخاطر تلاشی که برای تبدیل کردن داستان به نظریه اجتماعی می کند قابل نکوهش می دانست. وود، دان دلیلو و توماس پینچن را از بنیان گذاران این گونه می شناخت و معتقد بود که نویسندگانی همچون دیوید فاستر والاس هم همین راه را پیش گرفته اند. در پاسخ به این اظهارات زادی اسمیت گفت که این اصطلاح «به طرز دردناکی برای نثر بیش پرداخته شده و دیوانه واری که در رمان های سپیددندان و کتاب های دیگری که او به آنها لطف داشته و نام برده دقیق است. »[ ۳] اما او همچنین به این اصطلاح انتقاداتی داشت چون رمان شوخی بی پایان فاستر والاس با سبکی که او بعد از این کتاب در داستان های کوتاهش در پیش گرفت همخوانی ندارد.
نقد وود بر این که پینچن و دلیلو نثر «هیستریک» را با تأثیرات «واقعی» - تقریبا ژورنالیستی - ترکیب می کنند یک نسل پیش از او هم توسط منتقدان پسامدرنیسم مطرح شده بود.
• رنگین کمان جاذبه ( ۱۹۷۳ ) ، توماس پینچن
• فرزندان نیمه شب ( ۱۹۸۱ ) ، سلمان رشدی
• شوخی بی پایان ( ۱۹۹۶ ) ، دیوید فاستر والاس
• جهان زیرین ( ۱۹۹۷ ) ، دان دلیلو
• میسون و دیکسون ( ۱۹۹۷ ) ، توماس پینچن
• زمین زیر پایش ( ۱۹۹۹ ) ، سلمان رشدی
• دندان های سپید ( ۲۰۰۰ ) ، زادی اسمیت
• اثری دلخراش از نبوغی سرسام آور ( ۲۰۰۰ ) ، دیو اگرز
• اصلاحات ( ۲۰۰۱ ) ، جاناتان فرانزن
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوود این اصطلاح را نخستین بار در مقاله ای که در هفته نامه نیو ریپابلیک بر دندان های سپید زادی اسمیت نوشته شده بود به کار برد. [ ۲] قصد او از به کاربردن این اصطلاح کوچک شمردن رمان نویسان معاصر بود که رمان های بزرگ و جاه طلبانه شان «راجع به هزاران چیز می داند ولی حتی یک انسان را هم نمی شناسد. »
او این گونه ادبی را بخاطر تلاشی که برای تبدیل کردن داستان به نظریه اجتماعی می کند قابل نکوهش می دانست. وود، دان دلیلو و توماس پینچن را از بنیان گذاران این گونه می شناخت و معتقد بود که نویسندگانی همچون دیوید فاستر والاس هم همین راه را پیش گرفته اند. در پاسخ به این اظهارات زادی اسمیت گفت که این اصطلاح «به طرز دردناکی برای نثر بیش پرداخته شده و دیوانه واری که در رمان های سپیددندان و کتاب های دیگری که او به آنها لطف داشته و نام برده دقیق است. »[ ۳] اما او همچنین به این اصطلاح انتقاداتی داشت چون رمان شوخی بی پایان فاستر والاس با سبکی که او بعد از این کتاب در داستان های کوتاهش در پیش گرفت همخوانی ندارد.
نقد وود بر این که پینچن و دلیلو نثر «هیستریک» را با تأثیرات «واقعی» - تقریبا ژورنالیستی - ترکیب می کنند یک نسل پیش از او هم توسط منتقدان پسامدرنیسم مطرح شده بود.
• رنگین کمان جاذبه ( ۱۹۷۳ ) ، توماس پینچن
• فرزندان نیمه شب ( ۱۹۸۱ ) ، سلمان رشدی
• شوخی بی پایان ( ۱۹۹۶ ) ، دیوید فاستر والاس
• جهان زیرین ( ۱۹۹۷ ) ، دان دلیلو
• میسون و دیکسون ( ۱۹۹۷ ) ، توماس پینچن
• زمین زیر پایش ( ۱۹۹۹ ) ، سلمان رشدی
• دندان های سپید ( ۲۰۰۰ ) ، زادی اسمیت
• اثری دلخراش از نبوغی سرسام آور ( ۲۰۰۰ ) ، دیو اگرز
• اصلاحات ( ۲۰۰۱ ) ، جاناتان فرانزن
wiki: رئالیسم هیستریک